Dziewczyna z bursztynem w życiorysie

Nie oczekuję wszystkiego,
wystarczy gram błękitu
i dwa czerwieni
dziergającej zorzę,
coby myśl złapać,
która schodząc do piekła
zahaczyła o niebo.
Zgubiona przez anioła
w rozcieńczonym śnie – ze wskazaniem
do adopcji przez białość ścian,
wyłączyła system nerwowy.

Nie chcą stu procent,
atoli tyle, co nie do odrobienia:
śliwkowe fiołki,
którym nie zabraknie
złotych promieni
i bodaj babińca duszy,
by nie reglamentować uczuć
w ciągu dalszym bez zakończenia –
nic poza tym.

Nie dam się zwariować,
słowa skapują z wlewu,
a zrosty tamują przepływ krwi.
Ręka drętwa chce napisać
katechizm życia nie mojego –
może jutro.

Nie pragnę, jeno proszę
o ślad w bursztynie.

Kasia Dominik