Te niezmywalne

Bywają blizny, których czas nie leczy,
ani przyjaciel trzymający rękę.
Czasami piętnem bywa los człowieczy,
zwłaszcza w spojrzeniu, gdy cierpienie cierpkie.

Fragmenty życia płoną pod gwiazdami,
w bólu konają łzy niewypłakane.
Szara godzina snu nie błogosławi
– na ciele rzeźbi niezatarte znamię.

Zbyt wcześnie, aby zapomnieć o śladach,
które zostają mimo dnia w zenicie.
I nawet wiosna, choć jest jeszcze młoda,
pełni w południe nie zdoła przewidzieć.

Być może kiedyś powróci szczęśliwość
i jemiołuszka za oknem zaśpiewa.
Niemniej nim radość rozkwitnie po stokroć,
wpierw trzeba zerwać suchą gałąź z drzewa.

Jak długo serce będzie wspominało
nóż wbity w plecy słowem i uczynkiem,
tak długo dusza cicho i nieśmiało,
będzie przeżywać dawne krzywdy z lękiem.

Dlatego warto z pokorą wybaczyć,
być ponad wszystko, co się kiedyś stało.
Założyć buty ziemskiego tułacza,
który wędruje odważnie i śmiało.

Kasia Dominik