Pokaże ci wiosnę

Spójrz jak majowa zieleń,
w której kropla rosy
przegląda się niczym w źródle
tryskającym życiem,
szeptem drzew ogłasza zalążek dnia.

Zmierzch świtu odbarwiam
lekkością skrzydeł piskląt,
wyrywam jasność krukowi,
aż z ziemi, z nieba
opada, wznosi się rój motyli.

I w przedbiegi z wiatrem rzucam
bazi śwarne pąki,
by tańczyły w płatkach
brzmiących echem
stukania dzięcioła.

Tylko usuń pocisk spod powieki –
pocałunek Judasza, mogiłę słońca –
który oddechem pożogi
zmraża sady zwłok

i zmyj z ust śnieżycę wojny.

Kasia Dominik