Zmieniając się

Koniec bliżej mnie
mijam o cień,

zrzucam z ramienia duszę
i siadam.

Mądrość ojców przecieka
jak kran na dworcu,
książki zalegają w fosie,
a telebim wynosi się na krystaliczne ołtarze.

Dzień powszedni
świętszy od niedzieli.
Obiady rodzinne w koszu
z ochłapami rozumu.

A ja biorę oddech,
uświadamiam sobie,
że mam za małe płuca,
że w górę serca spadło
na fortepian Norwida,
że moją prostolinijność
skrzywili ci, którzy odeszli
lub umarli.

Dziś liczy się tylko to,
co jest pomiędzy.

Kasia Dominik