Nim..

Umarli wszyscy.
Z dobrobytu, z nadmiaru honoru, z pychy.
A ja, nieświadoma, ja, która kochałam,
żyję,
i nie mogę zrozumieć, jak to się stało.
Marli, niczym kwiaty w listopadzie.

Jestem wolna.
Zwolniona od przysiąg i wiary,
wciąż trzymam w dłoniach niepotrzebne drobiazgi.
Wciąż nie wiem, jak żyją wolni ludzie,
tkwię przy drzewie wiedzy dobra i zła,
do którego mnie przywiązano.

Ale któregoś dnia
wtopię się w tłum,
porzucę imię,
twardo brzmiące przekleństwo.
Obie wojny światowe,
Piłsudskiego, druty obozów i głód w Ukrainie
porzucę.

Zanim stanę u progu światła.
Wrócę na rajskie łąki w dźwięku
zapomnianego wołania,
naga do głębi duszy, jak w dniu w którym się urodziłam.
Abym mogła
obejrzeć się bez żalu.