W jednej, w nieskończoności | version: 16.03.2023 14:17

którędy wiedziesz szklaku odkopany od całości?
a jeśli opływa w tobie deszcz, lub lód naszkicuje witraże?
jeśli doprowadzi do rozsadzenia dusz zjednoczonych w splocie zakochania?
a synkretyzm i synestezja sztuk wyda wyrok na aukcji życia po śmierci?
byłe było nas wielu

a jeśli jej dystans przekroczy granicę z rajów chmur?
a jeśli więzi się w niej zmęczenie, gdyż szadź spadła na twe oczy?
i patrzysz a klamra zapada na dopływ rzeki, tej brudnej
a jeśli kremując dłonie ustąpisz przemocy?
a jeśli kreujesz żywioły mocnym spekulatyzmem moment wyrzuconych z garści
byle by przekląć los gdy żyję, gdy żyjesz, gdybyś…
niewiedza dotrwała do końca i grzech oponując zsyłce w głąb wiersza
utraci kontakt z rzeczą pospolitą sensu stricte?

on jest porządny, zły i krzyczy formą…

w mym kraju jest wszystek dozorca westchnień
izolowana przez wieki w zatrzymaniu drwin w rysach linii dłoni?

idź i błądź w oddechach swatania
idź i błądź w pluralnym dystychu sumień
zastój się – obróć kamień w ustach ćwicząc milczenie
spójrz na werandy z baśni o kruszynie chleba
z dramatu o wyborze swego koloru do gamy
z nagrody i jej pochłonięciu przez ciebie wszystkich serc fanów
wierni i niewierni spadkobiercy promieni słońca
pełnia zakneblowana rabacją z głodnego pola
syta uwertura czasu zaprzeszłego i symbol z wiecznego miasta doręczę wiatr
na pohybel

wytaczam dziś proces waszemu docieraniu
wiodę życie zgodne ze wschodem i zachodem
o północy żebrzę o kulturę kłamstwa
w południe daję upust nieobyciu prawdy

wolę to drugie
wolę prawdę uległą
gdyż to mój mały wielki krok
gdyż sekunda to wszystek
odkopię ją spod gruzów