RZECZ O WAZONOWEJ PORZE ROKU

RZECZ O WAZONOWEJ PORZE ROKU


Nie zrywaj polnych kwiatów
z jesieni rajskich ogrodów
sidłami zimnych dłoni
niech więdną nostalgicznie
one czekają na dopełnienie
spełnienia zanikających motyli
w saloniku eterycznych tomików
senników pod niebem poezji
w cierniowej gwiazd koronie

Nie na nieme zmartwychwstanie
w porcelanowym grobowcu
wazonowej porze roku
na szklanej tafli stołu
otoczonej betonową głuszą czasu
niespełniania
wiosną kruszonego żalu
który należy się zmarłym kwiatom
i nocnym motylom


⊰Ҝற$⊱………………………………………………………… Toruń 26 grudnia '18