na sznurku tęsknot

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

jednak, czytam to pomijając co nieco:


skazana na ciszę
nie pragnę zysku
noszę w sobie
nadmiar

bogactwo miłości
ciężar przeklęty i smutek
róży pomiętej w fałdach pościeli

dziś już tylko tkliwość
wtulona w zapach
rozlana w żyłach
spogląda wstecz

palce wciąż krwawią
próbując wyłuskać kolce
wrosłe w napięty mięsień ciała

stopy tańczą we mgle
na obcej ziemi

***
'płonącej niegdyś czerwienią
pod czarnym parasolem nocy'

z Twojego zapisu, wnioskuję, że to pościel, a nie róża płonęła kiedyś czerwienią. więc, albo coś zmień, albo usuń.
ten czarny parasol zostawiłabym na czarny protest. tu, w wierszu - zbędny i wrażenia nie robi.

'ich szelest jest wielki'
'szelest' nie może być wielki. nie istnieje coś takiego.

pozdrawiam :)

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

@ Marek Porąbka

Dziękuję Marku :)

Moja ocena

Ładne otwarcie.