Rozstanie

Wiatr niesie na falach wzburzone firany
ja zrastam się z krzesłem
powietrze drży słone
zanurzam się w żalach za chwilę utonę
a woda zielona a oczy zmęczone
i nie ma balsamu na rany

nerwowe gawrony wirują nad głową
tabletka łyk wody poprawiam fryzurę
podatna na wzloty wrażliwa na słowa
papieros wypala emocje i dziurę
a ja się przyglądam niech strawi mnie ogień
wystarczy wykonać ruch dłoni bezwiedny
i zjawi się spokój - przestaniesz być bogiem
i już mi nie będziesz potrzebny

na stole telefon milczący jak słońce
minuty splecione ze spazmów i zerkań
odwracam wzrok aby nie patrzeć na ekran
zamieniam się w kamień a noc taka piękna
ty jesteś początkiem i końcem

RC 26.01.2016