Zwyczajny człowiek

zwyczajny człowiek modnie obuty
strojny w jedwabie i wizerunki
złote wyłogi i banialuki
(na twarzy maski a w dłoniach sznurki)
idzie w szpalerze smutnych tancerzy
trochę się modli (choć w nic nie wierzy)
gmatwa przejrzystość
hołubi bzdurki
cel ma zmętlony
a wzrok zasnuty

pędząc w przód z prądem - żąda i rości
czasem bryluje
często się stacza
nad człekiem niebo pełne miłości
a on się tarza w czarnych rozpaczach
środek ciężkości zmienia do potrzeb
nierzadko wchodzi w cudze manowce
cały sens życia to ciągła praca
i bój by liznąć błogiej wolności

RC 27.10.15