Anioł pokoju

Z dłoni odbieram ci oręż.
Więc na zawsze zostanę bezbronny?
Oręż zawieszam na sercu.
Serce małe, ciężar ogromny. -
Z trudu miłość się rodzi.
W miłości początek wojny.
Tej wojnie pokój przewodzi.
W niej zbrojnego zwycięża bezbronny.
Za ręce mnie wiedziesz, dokąd?
W ciemnościach się mylę i gubię.
Wytrzymaj poddany próbie.
Tyle głosów przeze mnie biegnie,
Jak w gałęziach w piersiach wiatr dzwoni.
Wytrzymaj, wicher ulegnie.
Ale kto mnie przed myślą obroni,
W zawiei kto myślą wesprze?
Anioł Ładu, Anioł Harmonii.
Skądżeś przyszedł? Pamiętam, żyłem
Pod dachem, co w słońcu się bielił,
Matka stała u mej pościeli,
A Najświętsze Dzieciątko się śmiało.
Lecz spod dachu serce wyjrzało;
Nie odegna dziś matka lęku,
Inna bojaźń przyszła i trwoga,
Gdy Dzieciątko urosło w Boga.
Co czynić? Wszystko za mało.
Dłoń Twoja jak prawo twarda.
Niebo w słowie czekać kazało.
Lecz dla słowa rośnie pogarda.
Ręce proszą o czyn dzisiejszy,
Ręce od słowa silniejsze.
Ręce z serca podjęły siłę
I dla słowa pogardy nie miej:
Słowa z serca i kłosy z ziemi
Jednakowo Bogu są miłe.
Więc kiedyż na świecie Bóg da mi
Przymierze ręki ze słowem?
Kiedy słowo dotkniesz rękami.
Czekałem od Ciebie pokoju.
A jam cię napełnił szczękiem.
Myślałem, że Twoje objęcia
Są jak mięta wonne i miękkie.
A trawy zadały cięcia.
Myślałem, że jak rzeki czyste,
Niezatrute potoki ojczyste.
Dasz mi wodę przaśną i słodką.
A jam cię płomieniem dotknął.
Myślałem, że jak ziemia ciepła
Będziesz we mnie szedł o południach,
Moje rosy wypijesz zimne.
Jam ci wtedy dał chłód jak studnia.
O, czemu tak niepojętą
Sprawujesz nade mną władzę
I skrzydeł Twych dotyk bolesny?
Bo cię kocham i do jutra prowadzę.
Więc jest jutro i dzień przed nami,
Więc wyjdę z pustki i nocy?
Dzień przed Tobą jak próg drewniany.
Więc ukochać jest w mojej mocy?
Ukochałeś, bom ciebie zranił.
Więc jest pokój i ład najwyższy?
Jest Pokój i Ład niedoli.
Więc ucisza się serce ludzkie?
Tak, lecz serce do śmierci boli.
Odpowiedz! - A jeśli zdradzisz?
Odpowiadam. Niech Bóg prowadzi.