Remedium

Obudziłem się w
w zmiętej pościeli
miedzy kawą a papierosem.
Zapach perfum
mieszał się z promieniami światła
w zaimprowizowanych przestrzeniach.

Nie byłem bohaterem,
uciekałem
w surrealizm
przed prozą
zużycia.
Krawat zaciśnięty
po ostatnie słowo
dodawał rozwagi
pragnieniom.

Nie nauczyłaś się
mojego imienia
na pamięć.


Z perspektywy czasu
rozumiem
ten strach.
Byłaś zbyt piękna
by kochać.