spłowiałe

spłowiał krótki wzrok
obojętny wyraz strawił twarze
czerstwą ochotę dotyku palcami
odsuwali niepewnymi krokami

codzienność zgorzkniała tuż obok
przelewając kapryśne żarty
w cierpliwości pojemnik dziurawy
prosto na werdykt

złośliwe łóżko ziębiło
kołdry coraz grubsze
milczenie głębsze
z braku chęci nagniłe

utrata na wadze
odważne pytania
tkwiące w krtani
łzy na podłodze

jak długo jeszcze
życia czasu
marnotrawstwo
tkwienie w błędzie

miłość w nienawiść
przechodzi przewlekle
ktoś jeszcze pierze myje szyje
coraz ciszej jest już dość