Burze

rozgniewany bóg burzy
dość poważnie się burzy
karze srodze (bo pewnie jest za co)

a ja tylko jak kiedyś
chcę się w życie zanurzyć
tak burzliwie w strzelistym staccato

rzucam wianki na wodę
kryjąc smutek pod spodem
nieprzyjazną toń pszcząc żółtym kwieciem

życia pół przeszło rączo
aż się robi gorąco
kwiat paproci zwołuje gdzieś w lesie

poprzekuwam samotność
w karuzelę zawrotną
tylko muszę się dobrać do sensu

i nadzieję przywdzieję
i się szczerze zaśmieję
przecież świat tak uwielbia zwycięzców.

RC June 2013