Moja pamięć o tym co było

Amfiladą wspomnień nonszalancko
sunie;
przemyka listami, zapapachem tak twoim,
wygrzewa się bezczelnie w przedwieczornej łunie,
łagodzi obyczaje i serc zrywy koi.

Pod powieką obraz jak wyryty mieszka,
perwersyjnie miły dla oka i duszy,
lekko wiersz zaplata muza (kiedyś ciężka),
w miły szept zaklęte- zasłuchane uszy.

Rezerwuar wspomnień drży jak ziemia zgrzana;
nie daje odpocząć nawet w snach stężonych,
pławię się w nich tańcząc od świtu do rana,
żałując tych nocy bez ciebie straconych...

RC 13.02.2011