Pragnę kochać tubalnie!

Pragnę kochać na całego,
pragnąć kochać, to nic złego.
Chcę pokochać tak tubalnie- z decybelem!
Chcę wykrzyczeć światu moje
serca ostre, głośne boje,
tak zatracić się, zaszaleć jest mym celem!

Eteryczne, delikatne, cichuteńkie
melodyjki miłe, ale bardzo cienkie,
uczuć wielkich nie wysłowią,
byle jaką mgiełkę złowią,
a ja wolę, gdy wybuchy doznań wielkie!

Nikły szepcik niekoniecznie mnie rajcuje.
Murmurando ciche wzniosłość podniet psuje.
Szelest kwiatka w trawki szumie
nie podnieci, bo nie umie,
moje serce tylko dzwon Zygmunta skuje!

Pragnę kochać z wielkim wrzaskiem,
z tumultami i poklaskiem!
Miłość moja raczej w forte niżli w piano.
Gdy tak księżyc mnie swym blaskiem
obsypuje niby piaskiem,
nieustannie wrzeszczę w czeluść wciąż to samo!

Chcę pokochać tak, by aż mnie zabolało!
Jakby koni sto w zamęcie tratowało!
Bezlitośnie niech mnie porwie
poryw uczuć, a jak dorwie
niech przytrzyma, by się serce rozszalało !