kredką woskową pisane

dzieci są małe
i rysują kredkami

jak scyzorykiem na ławce
tniesz myśli
żłobiąc kształt serca
i nie pytasz czy boli

chłodem metalu
darujesz ciepło
znakiem zapytania
tępisz myślenie
ściskając rękojeść
rozluźniasz słowa

odgrzewam wystudzone -
konkretne smakuje lepiej

przepuszczam przez sito rozum
zatrzymując naiwność
nawet ona
nie rzuca serca na poniewierkę

choć małe dzieci często się wstydzą
kredki w ich rękach
nigdy nie kłamią