Instruktorka słowa | version: 31.08.2012 21:03

Zuzannie Przeworskiej
w dowód wdzięczności.



Są takie dni, kiedy na oścież
otwierają się przestworza poezji,
w których każda chwila
oddechem twórczym się wypełnia.
Prostokąt pokoju, stoły stojące w rzędzie,
z szeregiem ciemnych jak noc krzeseł.
I ona, czasem trochę spóźniona,
lecz zawsze w porze popołudniowej kawy.
Wirująca pomiędzy jednym a drugim wierszem
w pogodnym locie motyla, ze spojrzeniem
jak uśmiech soczystej pomarańczy.
Galopem pegaza ogarniającego nasze myśli,
madonna naszej niezwyczajnej codzienności.
Podnosząc nasze teksty ku wyżynom świetność.

I są takie dni, gdy jesteśmy sami
oślepieni szarością dorastania,
w niemocy chwili schowani.
Wtedy czekamy, poniedziałku, środy,
by dodać naszym słowom
nowego blasku, błękitnej urody.

Złaknieni poklasku
skryci w prozy życia szarości,
jak ćmy zmierzmy do światła
niedoścignionej doskonałości


Wplecieni w gąszcz liter,
uczniowie, literackiej poprawności.



Zuzannie Przeworskiej

w dowód wdzięczności.



Są takie dni, kiedy na oścież

otwierają się przestworza poezji,

w których każda chwila

oddechem twórczym się wypełnia.

Prostokąt pokoju, stoły stojące w rzędzie,

z szeregiem ciemnych jak noc krzeseł.

I ona, czasem trochę spóźniona,

lecz zawsze w porze popołudniowej kawy.

Wirująca pomiędzy jednym a drugim wierszem

w pogodnym locie motyla, ze spojrzeniem

jak uśmiech soczystej pomarańczy.

Galopem pegaza ogarniającego nasze myśli,

madonna naszej niezwyczajnej codzienności.

Podnosząc nasze teksty ku wyżynom świetność.



I są takie dni, gdy jesteśmy sami

oślepieni szarością dorastania,

w niemocy chwili schowani.

Wtedy czekamy, poniedziałku, środy,

by dodać naszym słowom

nowego blasku, błękitnej urody.



Złaknieni poklasku

skryci w prozy życia szarości,

jak ćmy zmierzmy do światła

niedoścignionej doskonałości



Wplecieni w gąszcz liter,

uczniowie, literackiej poprawności.