Οι λέξεις μου

Οι λέξεις...Αλλοτε σου δίνουν αναπνοή,όταν μόνος σου χορεύεις

μέσα σ ένα πλοίο Ονείρων...

Και άλλοτε γίνονται εφιάλτης που σε πνίγει μέσα σε μια θάλασσα αδιαφορίας.

Ο τόνος άλλοτε ειρωνικός,οξύς,μαζί σαρκαστικός βραχύς και παιγνιώδης

και άλλοτε τρομακτικός,έτοιμος να σε κατασπαράξει σαν μια περισπωμένη.

Η μοίρα,πότε φωτεινή σαν ένα άστρο που δεν έσβησε ποτέ,μια αγάπη που έζησε σφιχταγκαλιασμένη στο τέλος του εφιάλτη,

κ άλλοτε,όμως σκοτεινή,μυστήρια και περιπετειώδης στην ατελέσφορη προσπάθεια να κυνηγήσεις το άπιαστο,ένα βλέμμα συμπόνιας.

Ο πόνος άλλοτε σε ανακουφίζει στη λήξη μιας δύσκολης ημέρας κ άλλοτε σε αιχμαλωτίζει στην ανάγκη μιας φιλίας που δεν άρχισε ποτέ.

Αγάπη,πότε σαγήνη και πότε πλάνη,μα στο τέλος τόσο ανίκητη τόσο αθεράπευτα ανύπαρκτη όσο και η παρουσία της,η απουσία του ευάλωτου ευατού την στοιχειώνει σαν μια νιφάδα από άσπρο νυφικό και ο θάνατος...απλά νεκρός