Οφηλία

Αδυνατώντας
να διαχειριστεί τη λύπη
βυθίστηκε με μια εξαίσια χάρη
σε λίμνη δακρύων ανεπίδοτων

Σαν σε μια μήτρα θλίψης
που ράθυμα κυοφορούσε
τον άλλο εαυτό της
με μια ακύμαντη νεκρική απάθεια

Έλαμνε η απουσία του
στα ύδατα επάνω

Κι εκείνη
με ορθάνοιχτα τα μάτια
ασάλευτη ατένιζε
του περατάρη Χάροντα
την κοφτερή καρίνα


Κάθε ημέρα κοντά του
έτσι
της χάριζε το θάνατο


Χαράζοντας