Η ΑΠΟΥΣΙΑ

Αμοιδρά ξεχωρίζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη.
Η απουσία σου στοιχειώνει την παρουσία μου.
Είναι πρωί κι όμως δεν ξημερώνει,ο ήλιος επικράθηκε,δεν έχει βγει ακόμη.
Κι ο πετεινός δε λαλεί τη μέρα να καλωσορίσει,μάλλον την εκλεκτή του έχασε και μας ξυπνά τη δύση.
Το σκονισμένο μου ρολόι με το χρόνο τα'χει βάλει,οι δείκτες δεν γυρνούν,το άγγιγμά σου περιμένουν πάλι.
Ο αέρας το όνομά σου ψυθηρίζει,η βροχή στο τζάμι παιχνιδίζει,το μέλλον γκρίζο και βαρύ,μα που είναι η άνοιξη?τα άνθη δε μας χρωματίζουν,η απώλειά σου παγωνιά,τις ρίζες τους έχει κάψει.
Κι όμως μια παπαρούνα βλέπω στο χιονιά,η καρδιά μου ζεσταίνεται,η ελπίδα μου δίνει φτερά κι η ανάμνηση μια ζάλη,μήπως πίσω γύρισες? ή της νοσταλγίας είναι πλάνη?

Μάριος 29-08-2004