Strona 1705

Otworzyłam dziś Księgę -
tak, jak otwiera się
okno nie wiedząc, że wiatr
już czeka po drugiej stronie.

Palce spadły na papier,
jakby znały drogę -
zanim pomyślałam o drodze,
jakby pamiętały datę,
której ja nie pamiętałam.
Jakby papier sam chciał przypomnieć
sekret ukryty w dacie narodzin.

Czas zwinął się w liczbę
czterdzieści cztery -
echo Dziadów,
imiona, które rezonują
w pustce między światami.

Granice?
Czuję je w powietrzu,
w przestrzeni między tym, co było,
a tym, co dopiero nadejdzie.
Poza krajem,
poza swoim miejscem,
a jednak tu,
na styku wszystkich dróg.

Maria.
Magdalena.

Szept starej duszy,
który nagle staje się ciałem,
który wzywa do ciszy,
do światła, którego nie można dotknąć,
ale które drży w każdej komórce.

Ktoś wie, zanim ja pomyślę,
pisze słowa, które nadejdą -
jakby jutro było dzisiaj,
a ja patrzę, jak znaki spadają
na stronicę mojego życia.

Nie ma przypadków.
Nie ma wiatru, który nie niesie tajemnicy.
Nie ma spotkania, które nie jest objawieniem.

I w tej ciszy, w tym drżeniu,
czuję obecność,
która prowadzi, która czeka,
która mówi:
„Jesteś tutaj,
dokładnie, w tej chwili,
na stronie 1705,
gdzie wszystko się spotyka.”