Fotosynteza dusz

Opowiedziałem ci historię
z pnia drzewa
teraz zostały ci tylko gałęzie
i liście
nim ponownie zardzewieją
minie rok

ale ja nadal będę pamiętać
to małe ziarno
tę suchą łzę
z których jutro znów narodzą się
pąki

całkiem zawstydzonego kraju
przez moje odejście za ocean
i powrót w diamencie oszlifowanym
wodą ognistą

ale karat pozostanie impresario
w domu sztuki aliterycznej

nie widzę kresu
lustrzanych odbić mej elegii
mogę – obiecać ci wiersze
białe i rymotwórcze, ale też haiku
w momencie zbierania plonu
nadgryzionych jabłek

w ustach powietrza
skazanych na czekanie
podejrzanych o dotykanie
aresztowanych za oddanie
na powiekach człowieka z końca frazy
między piersiami karminu i hebanu
w których żyje kalina
w kotlinie szemrzącej tonią wzburzonej wody
i ja idący nią
niezłomnie, nieustępliwie, niewzruszenie
pewny
kłamstwa i prawdy

tek bezkarnie mroźnego dnia
w dzień strzelistej
modlitwy

w Ogrodzie
całkiem ojcowskiej ziemi
wypiętrzone rany
od grzechu śmiertelnego
wykrwawią się
zakrzepną i zalśnią

słojem starości
strojem bez garderoby
aktorem bez maski
obywatelstwem świata,
przynależnością do idei
oraz doborem słów zawsze omylnym
receptą na szczęście
wyborną równoległością
bez doskonałości nadejścia jutra
gdyż to jedyna kara za winy,
która nie umiera nigdy
nawet na wietrze
wieczności żeton i pąs

złem koniunktura,
bo o świcie sprzeniewierzano się przymierzu

w piwnicznej kolekcji zakorkowane echo
wytrawnym żądleniem

ubiczowani
naoczni świadkowie historii

nie walczącego
i bez oręża
ale w mocy prawnej wyrokujący
czystość sumienia
najwyższej instancji

byliśmy hedonistami, piliśmy i jadaliśmy z tobą
ale dziś
obronieni na kanwie niniejszej chimery
podczas pełni lustracji
odarci z rodzaju liczb pi
przecinków przed że

jako ostatni będę pierwszym, a pierwszy ostatnim
wyższej prawdy kolaboranci
zbawienia

Jako uczeń twej pokory
i sługa nieomylnej wiary w wiersze
umówiony z Wiecznością

Już Wiem