Korona płomienia

O daj mi jeszcze raz daj
w raju pogody i dzwonu
gdzie martwy powstanie znów z grobu
ten głos to cicha żrenica spojrzenia

słyszym twą pieśń twojego sumienia
ona i on wskazała literki naszej skroni
po tylu latach a jednak oboje
zostawimy kwiaty na progu łańcucha


choinka odswiętna a jednak niczyja
kto rzuci grosik reszka czy orzeł strumienia
ot tego zależy ten dzień zapisany od zarania ty wiesz
rozmaitosć pierścienia koralików spojrzenia
biały nalot Ziemi korona płomienia