Doskonale niedoskonała

W życia doskonałych prawidłach
jestem naukowym podrzutkiem
przewrotnością losu opadającego liścia
który łamie poprzeczkę postawioną za wysoko

W naukowych puentach perfekcji
drażnię bestsellery z pierwszych stron gazet
i zapach elitaryzmu z górnej półki
zagraconej kurzem drobiazgowości

Zdmuchnięta z alei nocy nie istnieję dla gwiazd

Nagle bez uprzedzenia o zaćmieniu
pozbawiona ideałów jakichkolwiek
własnym niepoznaniem czuję ostrze
wiejące od złota i purpury

Zastygam w inwentarzu
wydłubując błoto zalegające między zębami
niepokalanych

Smakiem gorzkiego indywidualizmu
napływam do ust świętobliwym

Kasia Dominik