Ja to ten

Ja to ten

Ja to ten, co chciałby
zrodzonym być z ziarna raz jeszcze
by piąć się jak dęby
nim popiołem będę
płaczącej wierzby
by też ptaki gościnnie
siadały na sile gałęzi
i córka moja bezpieczna jak one
słuchała szelestu w liściach
co słowem mojej niejednej jesieni
tej, co doświadczyła moją korę
dojrzałą mądrością życia

Później to już mogę świętować
wśród śpiewu ptaków i dojrzałość mych dzieci doceniać powoli usychając
wśród pokoleniowej pogody
moje gałęziste ramiona coraz bliżej nieba
a dalej ziemi będą jak kłęby dymu
spalonego mojego ciała i ostatniego gnata
na popiół co solą się stanie doczesnej podróży tęczowym mostem

© ®obert Ratajczak- Moje wiersze