Jeszcze będzie pięknie

Bezlitosny czas dziergany pokotem,
zabiera wszystko nieoczekiwanie,
wiosenne niebo w modrawej pościeli,
listek na wietrze.

Z premedytacją, w nicości niebytu,
kruszy wspomnienia tajne przez poufne.
Szczędzi radości, beztroski poranka,
ryngrafu słońca.

Nic nie powtórzy, nie odtworzy zdarzeń,
skazą krwotoczną kradnie szczęście chwili.
A kiedy zechce bez opamiętania
tamuje przyszłość.

Lecz nadal błyszczy maleńka nadzieja,
pachnąca życiem w krematorium sekund.
Wyrwana śmierci w niedomkniętym wierszu,
rozpyla szczęście.

I choć szeleszczą kartki pamiętnika,
a przed oczyma popieleje pamięć,
to błogosławię perły deszczu latem
róży dzikiej czar.

Każdy nowy dzień jest darem od losu,
promienistością wśród czeluści nocy.
Dlatego wdzięczna za oddech ufności,
modlę się ciszą.

Rozpalam wiarę, jeszcze będzie pięknie,
choć krwawy potok zbiera srogie żniwo.
W końcu odnajdę drogę do domu i
ujrzę dawny świt.

Kasia Dominik