Cieśla musi spocząć

znał wszystkie swoje drzewa
wyznaczał im cel kształt drzwi czy okna
każde uderzenie było pytaniem
co dalej czy w ogóle

wciąż czuć w nich jego ręce
twarde ze zdeformowanym kciukiem

w końcu to musiał być las
drobna sosna i kępka mchu
tak cicho
skurcz po rozkurczu a potem tylko światło

sosny nie szumią

jedynie cykady w skąpanym słońcem zbożu
jeszcze jeszcze jeszcze
odmierzają życie






(Pamięci Józefa Różańskiego)