Dywagacje apokaliptyczne

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Ratujemy Izo ten świat jak umiemy najpiękniej, wierszami.
Ale rano nic mnie nie obchodzi poza ulubioną herbatą.
Zieloną.
:-)

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

na koniec świata nic się nie poradzi:-) Ale chciałbym mieć szansę (gdy taki koniec naprawdę nadejdzie) wypić dobrą ostatnią kawę:-)

Moja ocena

@ Michał Muszalik

Bardzo dziękuję za komentarz, który jest pełen optymizmu. Naturalnie równowaga w przyrodzie istnieje, tyle dobra ile zła.

Istnienie świata

zawsze było tańcem na linie. Nie jesteśmy w tym lepsi ani gorsi od poprzednich epok. Kiedyś mieszkaliśmy w jaskiniach mogły nas stratować mamuty, dziś swoje "jaskinie" budujemy sami i może nas stratować wybuch atomowy. Już nieraz wieszczono koniec czasów- a potem budzono się rano, by ruszyć znowu w taniec cywilizacji, która podobno tej nocy miała się skończyć.

Każda epoka ma swoje wyzwania. Przeminęły poprzednie, przeminie ta i przyjdą nowe. Zawsze będziemy pytać za Gauguinem: kim jesteśmy, skąd przybywamy, dokąd idziemy. W tym cały urok człowieczeństwa, w tym siły życiowe poezji.

Natura świata jest dynamiką, a my w tym ruchu uczestniczymy, próbując znaleźć miejsce. Czasem właściwe, a czasem tylko dogodne.

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena

Moja ocena