El llanto por el soldado muerto del amor (Ο θρήνος του νεκρού στρατιώτη της αγάπης)

5.0/5 | 2


EL LLANTO POR EL SOLDADO MUERTO DEL AMOR
(Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ)
(14.01.2010)

«..Για μένα μόνο γεννηθηκε ο Δον Κιχώτης κι εγώ για εκείνον.Εκείνος ήξερε να πράττει και γω να γράφω.Μόνο οι δυό μας είμαστε ένα,προς λύπη και περιφρόνηση του ψεύτικου και Τορδεσιλιάνου συγγραφέα που τόλμησε ή θα τολμήσει να γράψει με χοντροκομμένη και κακόγραφη πέννα από φτερό στρουθοκαμήλου τα κατορθώματα του γενναίου μου ιππότη,γιατί δεν είναι φορτιο για τους ώμους του,ούτε υπόθεση για το μαργωμένο του μυαλο...»

(Μιγκέλ Θερβάντες Κεφ.74 βιβλίο Β’ Δον Κιχώτης)

..Και κάλπαζα με ποίηση σ αιώνων το λιοπύρι
υγρή μου ρίμα πάσχιζα νηφάλιος να σε βρω.
Κρυφά κ’ άλυκα έριζες των στίχων μου την γύρη
φυγή καθώς θρυμμάτιζες τον πάγο στο ποτό.

Δεν έφτανε η τόλμη μου δυο δρόμους να ενώσω
μικρός ιδάλγος στάθηκα στην εύνοια του θεού.
Κ αν πάλεψα με γίγαντες στις ξέρες του Τοβόσσο
δυο χάδια κ αν μου έταζες τα χάριζες αλλού.

Πριν πέσεις πάντα έπεφτα για να σε προστατέψω
κ ας είχε οσμή η ανάσα μου στην νύχτα τραγική.
Φαιδρή καρικατούρα σου δεν βρήκα να πιστέψω
πως τ όνειρο που έπλαθες με ήθελε σιωπή.

Σιμά σε μύλους άφαντους με σκούπα για κοντάρι
ιππεύοντας τη πείνα μου,τσιμπούρι στην πληγή.
Σου δόθηκαν οι φόβοι μου σε ευφλεκτο θηκάρι
το σκιάχτρο καθώς έριχνες με πύρινο σπαθί.

Περπάτησες στ αδούλωτο χωρίς πια χαλινάρια
οι σκέψεις σου υπόλογες μιας τράπουλας ταρώ.
Σε στάβλων πια τα σκέπαστρα μ ιδρώτα και μαλάρια
απέμεινα μονάχος μου για σένα να μιλώ.

Μ ιππότη το παράστημα, τιμή ξεφτύλας προίκα
στο τύμβο πια της θύμησης μαράζωνα κορμί.
Νεκρό δεν σε σεργιάνησα κ αν όλα αυτά που βρήκα
αγάπης γίναν λάφυρα που τα κλεψε η αυγή.

Γυμνού θανάτου θρόισμα ζητιάνος θα ικετέψω
σ ερώτων παραπήγματα να κρύψω την ψυχή.
Με δάκρυ μαύρο αθάνατο τα ίχνη σου θα βρέξω
μην τάχα πάλι η θέληση μας φέρει λέει μαζί.

Με τραύματα στις φτέρνες μου πώς ρότα θα χαράξω (?)
στη ράχη τις ρυτίδες μας πώς θέλεις να βαστώ (?)
Γεράσαμε στον κόσμο τους κ ας ξέχασα ν αδράξω
πως είχε η γούρνα το αίμα σου και μέθυσα θαρρώ

δημητρης βρανας

Πάντοτε ήθελα να βγάλω προς τα έξω την παθολογική μου αγάπη για αυτό το τόσο υπέροχο έργο του Θερβάντες τον Δον Κιχώτη.Αφού άλλωστε όλοι λίγο πολύ κουβαλάμε μέσα μας αυτόν τον ήρωα,γιατί κ εγώ να μην μπορέσω να υλοποιήσω μια προσπάθεια να κάνω πιο ποίημα το ποιημα του Θερβάντες.Με την μικρή μονάχα διαφορά πώς, εδώ δεν μιλάει ούτε ο Θερβάντες μα ούτε κ ο ίδιος ο Δον Κιχώτης όπως στο βιβλίο.Μιλάει το άλογο (Ροσινάντε) περιγράφοντας τί αληθινά σημαίνει αφοσίωση θυσία και μυστική αγάπη.

Αφιερωμένο σ έναν άνθρωπο που πραγματικά θα μπορούσε να σημαίνει πολλά πράγματα για μένα..μα τελικά δεν!
Gracias Itzell por todo l amor et perdona me..

W trakcie tłumaczenia:


 
KOMENTARZE


Moja ocena

Moja ocena:  

Moja ocena

Moja ocena: