Jeszcze napiszę wiersz

Gdy martwe ciało walczy o cud życia,
zmarniona dusza staje na zakręcie.
Pragnie zapomnieć o klinicznym świecie,
by znaleźć niebo w tęskniących źrenicach.

Pod maską szczęścia cierpienie przemyca,
kiedy nadzieję przeszywają dreszcze.
Przyjmuje dopust nie prosząc o jeszcze
i sen wstrzymuje, by nie zgasła świeca.

Woli wspominać, to co dobre było,
co zamieszkało w spojrzeniu na stałe
i noc okrasić radośniejszą chwilą.

A kiedy zwiędnie i przeważy szalę,
kiedy złe czasy bezszelestnie miną,
powróci wierszem w zdrowotności chwale.

Kasia Dominik