Hiacynt

Hiacynt podarowany – jak relikwia tchnąca ciszą –
spoczywa w dłoni jak berło tajemnicy,
kielich chleba i wina pulsuje ukrytą obecnością.

Matka Boska – obrona wieczności –
okrywa świat płaszczem, co drży od Miłości;
szkaplerz uderza o plecy jak dotyk anioła,
a krzyż – kręgosłup radości i bólu –
wiąże plemiona w jedno serce stworzenia.

Na przedzie stoi Matka – strażnica światła,
a w głębi zmaga się wiedźmin ducha,
i prószy drobniutkim pyłem łaski,
jakby niebo przecierało oczy ziemi.

Rzym pochyla czoło.
Józef niesie Dzieciątko – mały ołtarz światła,
a Maryja rozchyla płaszcz na nowo,
jak bramę między światem widzialnym i niewidzialnym:
chroń dzieci, chroń lud od łez,
bo dokąd pójdziemy, jeśli nie w Twoje ramiona?

Kotylion obłoków wiruje – dar Świata,
pierwszy oddech mocy,
którą Bóg ukrył w głębinach nieba.