Zwierciadłem duszy są oczy

Ile tajemnic kryją ludzkie oczy,
dni rozpłakanych i nocy bezgwiezdnych?
Ile miłości, która w sercu broczy
chwilami szczęścia i łzami za błędy.

W zwierciadle duszy, którym jest spojrzenie,
jak w tafli rzeki, wszystko się odbija.
Małe radości, smutku nazbyt wiele,
prawda i kłamstwo – ostatnia godzina.

Przeto puch marny wciąż przybiera maski,
nie chce, by inni znali jego myśli.
I okulary w kolorze niebieskim,
bo odcień różu złudną pewność wieści.

W moich źrenicach ból się zadomowił,
cierpienia ciała, zapach czarnej róży.
Jednak dziękuję dobremu losowi
za szczerość, którą w mych ustach zanurzył.

Bo kiedy czystość człowieczego wzroku
jest sensem życia ziemskiego istnienia,
wówczas Zbawiciel, z brzaskiem i o zmroku,
bramy do raju z uśmiechem otwiera.

Kasia Dominik