nouveau titre du poème | version finale

Το φεγγάρι ματωμένο
κι ένα αστέρι λυπημένο,
μου φωτίζουν κάθε βράδυ τη βεράντα.
Το ρολόϊ κολλημένο
στις οκτώ σταματημένο,
είπες θάρθεις, κι όμως χάθηκες για πάντα!

Στο σεντόνι το άρωμά σου,
στο κορμί το άγγιγμά σου,
μένει έντονο και πού να κλείσω μάτι...
Ονειρεύομαι, φαντάσου...
τη ζεστή την αγκαλιά σου
και σ' αγγίζω πάνω στο άδειο μου κρεββάτι!

Βουρκωμένο το φεγγάρι
ξεγλιστρά στο μαξιλάρι,
λες και θέλει απ' τη πλάνη να με βγάλει.
Με το χάδι του ξεχνιέμαι,
μ' ένα δάκρυ αποκοιμιέμαι
και σε βρίσκω στου μυαλού μου το κανάλι.

Το πρωϊ που θα χαράξει,
το τοπίο θα έχει αλλάξει,
η ψευδαίσθηση της νύχτας θάχει πάψει,
κι η ζωή την ιστορία της θα γράψει!