Zuchwałość

Po omacku, szukałam,
nabrzmiałej od znaczeń.
Aż przypadkiem, ukazały się jej rysy
i przyszła sama, cicho, iluminacja.
Musiałam tylko spojrzeć w oczy,
by nie móc zapomnieć.
Poznałam po bólu, braku, rozmachu.
Po moich dłoniach, które bezwiednie wyciągały się w jej stronę,
zawsze wiedząc, gdzie się znajduje.
Po wilgotnych oczach, które budziły nocą.
Po smutku, gdy była daleko.
Krzyczałam, czemu zdejmujesz moją skórę?!
Rozporządzasz, jakbyś była mną!
O! Moja miłość!