NA KRAWĘDZI GŁĘBI

NA KRAWĘDZI GŁĘBI

Ma maleńka planeta
żywa jeszcze Ziemia
w owalu gwiezdnego zwierciadła
pośród mroku
pyłek lśniący magicznie
raz w błękitu pieszczocie
raz w Słońca pozłocie

Kolebka szalonej ludzkości
goniącej za szczęściem
na krawędzi głębi
złudy przestworzy
kosmicznej nieskończoności
co się na orbicie kołysze
gdzie bez wojen
życie nie jest życiem

Niczym skra gaśnie
w słonecznej pożodze
cichnie, chłodnieje
aż przygaśnie
jutro, pojutrze, raz ostatni
wrzaśnie
po czym samotnie
rozwłóczy w przestrzeni

⊰Ҝற$⊱…………………………………… Ostrów Wlkp. - 12 lutego '24