Ludzi coraz więcej, a człowieka coraz mniej*

Rodzimy się, żyjemy
i umieramy,
nie tracąc nawet łzy bliskich.

Ale gdy braknie poetów,
słońce roztrzaska się
o sierp księżyca,
wiatr rozdmucha deszcz,
a niebo przybierze szaty ziemi.

Ludzie połamią nogi w biegu po…
– no właśnie, po jakie licho?

Zaś gdy dla mnie zabije dzwon,
(choć nie wierzę we własną śmierć,
skoro nic nie czuję)
świat uśmiechnie się z przekąsem,
jakby wiedział, że wrócę
z wiosną.

Kasia Dominik
* Nawiązanie do cytatu Edwarda Stachury, Siekierezada.