Cult | version: 28.08.2011 18:09

Δεκάρα δεν δίνω, που οι περισσότερες γυναίκες δεν με παίρνουν στα σοβαρά, όταν πιστέψουν πως με ξέρουν καλά.

Ακόμα και το … «Είσαι τρα-λα-λα», που μου ‘λεγε η Νικόλ ή το…,

«είσαι αλαλούμ κι ότι να΄ναι», που μου΄λεγε η Νταϊάνα ή το…,

«είσαι ψυχάκιας», την Τατιάνας και πόσα ν’ανασύρω ακόμα…

Όχι , σε καμία περίπτωση δεν τα λαμβάνω σοβαρά.

Παρεμπιπτόντως, τα ονόματα που ανέφερα δεν είναι ελληνικά αλλά δεν το λέω αυτό, ρατσιστικά.

Μ’αποκάλεσαν τρελό, αλκοολικό, ψυχικά διαταραγμένο που…, αν είχαν απέναντί τους δέκα
άλλους άνδρες, οι οχτώ…, θα φούσκωναν σαν παγώνια ακούγοντας αυτούς τους
χαρακτηρισμούς. Ξέροντας όμως πως υποκρίθηκαν αρκετά καλά για να τους εισπράξουν
σαν φιλοφρόνηση και σαν αυτό που λέει συχνά ο φίλος μου ο Μανώλης… «cult».


Δεν δίνω δεκάρα ρε…, αλλά…

Αλλά,

αλλά…


Μωρό μου, όσους χαρακτηρισμούς κι αν σκαρφιστείς …, κι αν με δυο-τρεις λέξεις πλάσεις,
δεν πιάνουν τόπο. Τους χρησιμοποιείς τόσο σεξιστικά.

Ειλικρινά.

Και το ξέρεις.

Γιατί αν μπω στο παιχνίδι σου, θα εκτοξεύω κι εγώ λέξεις Μπαμπινιώτικες , πριν το
countdown σου.

Το ζήτημα δεν είναι, «Τι μου είπες-Τι σου είπα», με παρουσιαστή κάποιον Μικρούτσικο.

Εκτός κι αν μπεις στον αγωνιστικό χώρο αφήνοντας στ’αποδυτήρια τον σεξισμό.

Πέρνα την σέντρα και χωρίς Αργεντίνικες ντρίπλες, πες μου,πως…,

«Μ’αρέσει που είσαι “ότι να΄ναι”, μου αρέσει που κάνεις ότι θέλεις, μ’αρέσει που η κάθε
φορά που βγαίνουμε είναι διαφορετική κι ασυνήθιστη, εκτιμώ που δεν κοκορεύεσαι στα
μπαρ κρατώντας με από την μέση σαν κτήμα σου…, μ’αρέσει που είσαι κύριος εκεί που
επιβάλλεται να είσαι…, μ’αρέσει που μου κάνεις έρωτα το πρωί με τα πατζούρια ακόμα
κλειστά κι όχι τα βράδια που γυρνάμε απ΄τα μπαρ…, μ’αρέσεις όταν παραμιλάς…, όταν με
τον δικό σου τρόπο μου δείχνεις πόσο σ’αρέσω…, αλλά σε χορταίνω τόσο σύντομα μωρό
μου. Δεν είσαι αυτός που θα μιλούσα και θα διαφήμιζα στις φίλες σου. Δεν είσαι αυτός που
δίπλα του θα’βρισκα την γαλήνη μου. Έχεις τόσα καλά και σπάνια όμως σου λείπει αυτό
που θα μ’έκανε τρελή για σένα. Κι αυτό, γιατί πίνεις».

Η μπάλα σε μένα.

Και σε γουστάρω. Που τα φορτώνεις όλα στο αλκοόλ.


Εύκολο.
Δεν είναι;

Για σένα.

Ποτέ δεν ένιωσα πως το αλκοόλ μου στερεί πράγματα.

Δεν σκέφτηκα να το ελαττώσω ή να το κόψω.

Δεν είμαι μέθυσος.

Δεν έχεις γνωρίσει μέθυσους.

Δεν αναρωτιέσαι γιατί χτες με την πρώτη μπύρα ζαλίστηκα και πήγα για ύπνο ενώ μια
εβδομάδα πριν προκαλούσα τον μπάρμαν …, «μπορώ να πιω όλη την cava σου και να βγω
όρθιος από το μαγαζί», και το πήρα πίσω μετά το τρίτο μπουκάλι…. Δεν αναρωτιέσαι;

Μ΄έχεις δει ποτέ πίσω από το δάχτυλό μου, να καθησυχάζω τον εαυτό μου πως…,

«πίνει; δικαιολογίες γυναικών»…

Θέλω με τον οποιονδήποτε τρόπο να σου δείξω πόσο άδικο για σένα είναι να λες…,

«ο Ανδρέας πίνει, είναι αλκοολικός, δεν ξέρει τι λέει».

Αυτός ο Ανδρέας δεν είναι που…,

έχεις ξαπλώσει δίπλα του,

έχεις φάει από το ίδιο πιάτο,

πας πέρα-δώθε φορώντας τις παντόφλες του;

Ποίος σ’είχε αγκαλιά όλο το βράδυ;

Ποίος σου φτιάχνει πρωινό;

Σου λούζει τα μαλλιά;

Ποίος «έσβησε» το σοτάρισμα του ριζότο με ρακή,

γιατί ήπιε όλο το κρασί, όσο έκοβε σε φέτες , μανιτάρια;

Βλέπεις;

Τι θέλω να πω…;

Πόσο, δεν μ’ αφορά ότι άσχημο κι αν πεις;

Δεν φορώ προσωπεία.

Όπως με γνώρισες είμαι, μωρό μου.

Δεν προβάλω την ελευθερία στις επιλογές μου για να την ζηλέψεις.

Σε κανέναν δεν επέβαλα το ελληνικότατο…,

«Σ’όποιον αρέσω», που το έχουν…,ταυτότητα οι παχύσαρκοι κι οι καρκίνοι.

Θα σ’ αγαπούσα. Να μου μιλήσεις «έξω απ’τα δόντια».

Θα σ’ αγαπούσα. Να φανερωθείς και να μου πεις…

«Ξέρεις baby…, μου την σπάει που κάνεις ότι θες. Όποτε θες. Που πίνεις και γίνεσαι
“κομμάτια” , χωρίς να λογαριάζεις το hangover. Μου την σπάει που δεν υπολογίζεις τις
βλάβες που προκαλείς στο σώμα σου. Μου την σπάει που με όποιον έχω βγει…, έχω πιεί
και πλαγιάσει μαζί του, τις επόμενες μέρες τον είχα pet…, ενώ εσύ είσαι μάλλον αδιάφορος
παρά τρελός για μένα…».

Δεν απενοχοποιώ , ούτε το αλκοόλ ούτε τα ναρκωτικά ούτε τις γροθιές.

Σε κανέναν δεν άπλωσα το χέρι που στην άκρη του υπήρχε ένα τσιγαριλίκι ή μια γραμμή
κόκας.

Κανέναν δεν πότισα με αλκοόλ βάζοντας του το μαχαίρι στο λαιμό.

Κι όσες φορές πιάστηκα στα χέρια ήταν για τιμή.

Δεν πλάκωσα και δεν πλακώθηκα με κανέναν για τα βαμμένα μάτια μιας γυναίκας.

Σε κανέναν δεν είπα κουβέντα που να μετανιώσω το επόμενο δευτερόλεπτο.

Δεν έχω δικαιολογηθεί, ζητώντας… «συγνώμη…, είμαι πιωμένος».

Δεν ζήτησα ρέστα.

Δεν πήρα …κάτι.

Στο καζάνι που σας έχω, θα βρείτε παρέα, συναδέλφους μου.

Που με συμβούλευαν για τον λογαριασμό μου στο facebook…

«Κάν’το επαγγελματικό, βάλε μια πιο σοβαρή φωτογραφία. Σβήσε όλα τα τραγούδια. Μην
αναφέρεις πουθενά τον Μπουκόφσκι. Και προπάντων κάνε φίλο σου τον Κωνσταντίνο».

Με παρακινούσαν να γίνω επαγγελματίας της γραβάτας.

Δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.

Και το επάγγελμα που μου δίνει ψωμί δεν θα σώσει τον κόσμο.

Δεν νοιάζομαι για το κόμπο της γραβάτας.

Την τσάκιση στο παντελόνι.

Πόσο καλά πέρασες μαζί μου χτες βράδυ.

Αν κοιμήθηκες ή αν δεν σου επέτρεψα απ’τα ροχαλητά.

Δεν κατηγορώ κανέναν για τα λόγια του, όταν ξέρω πως και γιατί τα ξεστόμισε.

Σου είπα. Τα προσωπεία δεν μου πάνε γιατί είμαι κούκλος…

Απλά να…, όπως θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό,έτσι θα το κρατήσω και στο χείλος του
ποτηριού.

Έτσι κι εσύ μωρό μου,

την επόμενη φορά που θα θελήσεις να με κολλήσεις στον τοίχο,

όπως η πουτάνα η συνείδηση, σου επιτρέπει,

για να νιώσεις καλύτερη από΄μένα…,

…θέλω να σκεφτείς και…, τι είσαι εσύ για μένα.

Πραγματικά.

Τι είσαι εσύ για μένα.