Diss-kografia Waldka Kostrzębskiego:-)

Był sobie człowiek – jak Ikar i Dedal
w BŁĘKITNYCH SPACERACH – urywał nieba,
patrzył jak stare drzewo umiera,
jak wali się cały ich LEŚNY TEATR.

Chciał ufać motylom, podziwiać ich loty
Bo mówił – we WRZEŚNIU z tym mają kłopoty
Po nocach nie spał – NOKTURNÓW słuchał
W charyzmie ciszy, która jak noc głucha.

Podziwiać potrafił KONIA W GALOPIE
(lecz pod warunkiem, że koń ów nie kopie)
Czasami samemu lub TYLKO WE DWOJE
Ganiał po rosie na nago za koniem.

Raz zaszła w nim nawet wielka PRZEMIANA
Lecz na czym polega? Rzecz jemu to znana.
I choć uronił rąbka sekretu
To nie nadążysz za słowem poety.

Grał KONCERT NA HARFĘ, FLET I ORKIESTRĘ
Zazdrościł mu tego nie jeden maestro
Zachwycił się nawet – melodii posłuszny –
Pacjent w szpitalu, co C-DUR miał brzuszny.

I często, bez końca nienasycony
W swym NIENASYCENIU pisuje dla żony
Raz spisał na Wiatra parę kawałków
To SZUKAŁ SIEBIE po żoninym wałku.

I musiał ZASZEPTAĆ ją potem w ogrodzie
Spleść SWOJE DŁONIE z jej dłońmi w zgodzie
I PRZYMRUŻYWSZY OCZY się PIEŚCIĆ
By ułagodzić jej humor niewieści.

Ma także czasem POMYSŁY NA ŻYCIE
Ma na to fundusze i pełne pokrycie
Chce spłacać losowi swe długi bez granic
Swoimi wierszami i poezjami.

(i myśli, że los swój WYSTRYCHNIE NA DUDKA
I że łagodne to będzie w skutkach)

Nasz Waldek ostatnio ZŁODZIEJA złapał
Co kradł MARZENIA i skądś się przyczłapał.
Chciał utrzeć mu nosa, więc użył słowa
I bardzo grzecznie Wiatra zdissował
:-):-):-):-) :-):-):-):-)


Pozdrawiam Cię serdecznie:)