17 września pamiętnego 1939

Tamtego dnia jesień była inna
miała zapach krwi i posmak prochu
Stalowe ptaki spowiły niebo
powietrze przepełnione lękiem
zagłuszał śmiercionośny deszcz kul

Złowieszcze światło dnia
noce na czuwaniu spędzone
dały kres beztroskim chwilom
i początek młodości
pochowanej w mogile

Demony wojny szponami
rozdzierały biało-czerwoną
Cierpienie i trwoga niewinnych
pęczniały bestialskimi mordami

Nim ponownie nastała jasność
nim sześć długich lat minęło
tysiące ofiar ziemia pochłonęła
ciemiężąc wolność człowieka

Dzisiaj już tylko wspomnienia
pobrzmiewają w sercach potomnych
unosząc na skrzydłach bielika
słowa: Bóg, Honor, Ojczyzna
i minutę ciszy

Kasia Dominik