Spłoszone serce

Fragmenty serca samotnością tkane,
przed ludzkim okiem skrywają znamiona.
W cierpiącej duszy rozdrapują ranę
i popadają w obłędu ramiona.

Zdarzenia przyszłe, jeszcze niepoznane,
snem otulają, by wskrzesić marzenia.
Krew na poduszce, kiedy świt nastaje,
szorują łzami z domieszką cierpienia.

Przychodzą chwile, by myśl oswobodzić,
z upływem pełni wyciszyć krzyk nocy.
Odnaleźć szczęście w majestacie godzin
i nasłuchiwać, jak beztroska kroczy.

Wówczas nadzieja z grobu zmartwychwstanie,
smutek i rozpacz postradają zmysły.
Nastanie wiosna błękitu świtaniem
i miłość wróci, by gwiazdy rozbłysły.

Kasia Dominik