Na śniadanie

Dla kogo zrobiłam kakao
i bułkę z obu stron
przypiekłam cebulą,
skoro krzesło puste
i ja sama?

Tępe ostrze słońca
skaleczyło dłoń.
Pochmurnością zaszła
pod opuchlizną czerstwego rumianku.

Biegnę przez pola uśpione,
pogniecioną sukienkę
rozwieszam pod deszcz.

Moje policzki są kształtem wody
podbrzusza omijanego chronicznie –
które tak bardzo jest głodne.

Jarzeniówka świtu niepamiętnie
dotyka pączkujących piersi
i przekornie i nieporadnie
przytula wystygła poduszkę.

Zgubiłam siebie.

Kasia Dominik