Wiara uzdrowieniem życia

W chwilach słabości przepełnionych smutkiem,
kiedy bezsilność krzyczy z rozżalenia,
chmury deszczowe są zwątpienia skutkiem –
czarą goryczy pełną przygnębienia.

Wówczas wystarczy zaufać niebiosom,
uwierzyć w cuda i słońce po burzy.
Wyrazić wdzięczność chlebodajnym kłosom
za krzyż codzienny, który niemoc kruszy.

Schorzałe serce z cierpienia bagażem,
zawierzyć Bogu, duszy lekarzowi.
On jest kotwicą – miłości włodarzem,
który zbawieniem nadzieję odnowi.

Trudności losu, myśli nic nie warte,
anioł otuchy w szczęśliwe zamieni.
Płochliwe słowa cierpieniem otarte,
ukryje z dala od bezpiecznej kniei.

A kiedy życie zranione niedolą,
odnajdzie radość w spojrzeniu człowieka,
trzy cnoty boskie z choroby uzdrowią –
snów nie pochłonie niepewności rzeka.

Kasia Dominik