Jutro czy będzie?

Jak wiele jeszcze nieprzemierzonych dróg
musimy poznać, aby dotrzeć tu,
gdzie wstaje jutro, gdzie spaceruje Bóg,
by zadziorny los przekroczył wiary próg
i zesłał sakrament snu?

Nieprzychylny szlak nadzieją spowity,
to proza życia, która musi trwać,
by kolejny dzień niepewnością kryty,
mógł rozbudzić świt – błękitu profity,
a człowiek z kolan powstać.

Rozum dyktuje to, co nie ogarnie
serce stłamszone niepoznaniem zmian.
Sekretne znaki, przesądy ofiarne,
zbierają żniwo – pokłosie astralne,
by zebrać nadziei gram.

Gdy wilcza pełnia wschodzi i zachodzi,
ziemskie marzenia wskrzeszają przyszłość.
Gwiazda srebrzysta ufności przewodzi,
że Wiekuisty ocali z powodzi
istnienia pozostałość.

Kasia Dominik