Poezjo!

Moja Poezjo! Brylancie w koronie,
jesteś łzą szczęścia, która smutek kruszy.
Tyś dla mnie drogą – ufam tylko Tobie,
bo w chwili trwogi nie opuszczasz duszy.

Tulisz me myśli, jak matka do serca
dzieciątko, które swawolić uwielbia.
To co przepowiesz wszystko się potwierdza –
jesteś wyrocznią mojego istnienia.

Jesteś mi słowem, w którym drzemie siła –
pięknym wyrazem, mądrości oddechem!
Szansą na miłość, gdy obcość niemiła,
bezpiecznym kątem pod ojcowskim dachem.

A kiedy zegar wybije godzinę,
będzie mi druhem w ostatniej podróży.
Boś Ty mi życiem, tuszem który płynie
i plami kartkę, gdy krew z oczu struży*.

Kasia Dominik
* synonim – płynie