Tylko moja miłość

Zabieram jej imię wszędzie. Noszę na dłoni,
we włosach. Pamiętam skąd i kiedy przyszła.
Jak długo zostanie? Mam nadzieję,
że nie myśli: – Odejdę – nie pozwolę,

dam jej łąkową pościel.

Nie lękam się piękniejszych poranków,
ani księżyca usychającego z tęsknoty
za dniem, w którym zobaczył słońce.
Lękam się, że miłość – tylko moja –
zaśpiewa dla kogoś innego

a róże zwiędną przed czasem.

Nie trwożę się, że spojrzy pod wiatr,
jakby chciała tam iść,
gdzie rzeczą pewną z wielu jest:
drzewa milczą, kiedy niebo płonie

ścieżką pośród alei w parku.

Nie zakocham się raz drugi,
nie pofrunę tak lekko jak niegdyś.
Z chmur zeskoczę, jeśli
miłość bez jutra wsunie pod drzwi
kroki, które nie czekają na odpowiedź

bo lękam się, że jej imię zapomni mojego.

Kasia Dominik