Piekło Dantego

Żarem piekielnym zionie niesłychanie
ludzkie istnienie, kiedy cierpi szczerze.
Z otchłani bólu płynie krew z nadaniem,
gdy martwe ciało składa czart w ofierze.

Ginie sumienie igrające z ogniem,
grzech pierworodny, który zdławić trudno.
Próżna pokusa uwodzi swobodnie,
pokora więdnie niczym ziemskie próchno.

Dusza przedwieczna – dramaturgii sztuka
piekła Dantego – pragnie uwolnienia.
Idąc na skróty, rozgrzeszenia szuka,
ale trud próżny, niszczeją wspomnienia.

Kasia Dominik