Przywitanie wiosny

Gdy zimne słońce przepędziło senność,
gdy zew świeżości krajobraz rozbudził,
zegar biorytmu zamyślonych ludzi,
u progu wiosny znów chwycił za berło.

Gdy zew świeżości krajobraz rozbudził,
błękitem nieba i muliną srebrną,
u progu wiosny znów chwycił za berło,
grając w zielone, jak wytrawny muzyk.

Błękitem nieba i muliną srebrną,
drobne stokrotki gwarą mgieł przebudził,
grając w zielone, jak wytrawny muzyk,
tak, by umaić narcyzową głębią.

Drobne stokrotki gwarą mgieł przebudził,
tkając z zefirem warkocze żołędziom
tak, by umaić narcyzową głębią,
zapiął nadziei barwnej tęczy guzik.

Tkając z zefirem warkocze żołędziom,
zegar biorytmu zamyślonych ludzi,
zapiął nadziei barwnej tęczy guzik,
gdy zimne słońce przepędziło senność.

Kasia Dominik