Duchy przeszłe

W noc zapomnianą wstecz
przed ciasnym korytarzem

Radość gasła w niebieskich oczach
nogi uginały się pod ciężarem łez –

Połyskujące ściany zionęły znieczulicą
czerwone światła wyły jak poparzone
kiedy drzwi zamykały współczucie

Byłam do odhaczenia
kolejnym numerem w stercie

Obłęd wkradał się w płochliwe myśli
szyję oplatały przezroczyste kabelki
i jeszcze oni z zamaskowanymi twarzami
stali nade mną prorokując

W dzień zapamiętany dwadzieścia lat po
duchy przeszłości wróciły jak sępy
Zmiażdżyły zmartwychwstały uśmiech
kalecząc świt pachnący życiem

Zanim zrzucę gorączki stopnie z łóżka
zanim wstanę i pokłócę się ze śmiercią
na szubienicy bezdomnych powiek
rozwieszę wciąż błękitne spojrzenie
i powrócę odwrotnie niż się spodziewali

Kasia Dominik