Pamiętajcie o poetach

Pamiętajcie o poetach 

Poeta mówi poeta słyszy
Układa słowa piszę wiersze
Czasem jest ciszą która krzyczy
Wtedy te krzyki są najszczersze

Ze snu poeta wstaje rankiem
Wieczorem księżyc mówi mu dobranoc
Do kartki pióro tuli jak kochankę
Miłosne wiersze tak powstają

A kiedy trwoga poeta smutny
Wtedy na czarno pióro płacze
Nokturnu wokół słychać nuty
Serce też dziwnie mu kołacze

Poeta pyta po co tu jestem
Samo pytanie to trudna sztuka
Czasem poeta to dzikie zwierzę
Chociaż ofiary wcale nie szuka

Ty nie oglądaj twarzy poety
W bezdenne jego nie patrz oczy
Potrafią uwieść niczym kobiety
Albo jak żmija ciosem zaskoczyć

Mówią poeta zwykłym człowiekiem
Ubranie na nim także niedrogie
Choć nie mądrzeje nawet z wiekiem
Lepiej gdy nie jest twoim wrogiem

Przeczytaj czasem to co napisze
Pisze to przecież głównie dla ciebie
Bo on z natury nie umie milczeć
Ani skulony w kąciku siedzieć.

Piotr Kocjan
28.02.2022